Z woli Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa oraz mieszkańców Miasta w lipcu 1820 roku podjęto decyzję o usypaniu Pomnika – Mogiły zmarłemu 1817 roku Tadeuszowi Kościuszce. Rozpoczęcie sypania kopca miało miejsce 16 października 1820 roku, stając się zrazu wielkim patriotycznym wydarzeniem. Podkreślić należy fakt, iż w trakcie trwającej trzy lata budowy znaczną część prac wykonali ochotnicy. Budowę Kopca zakończono 25 października 1823 roku, a od samego początku, nieprzerwanie do dnia dzisiejszego zarządza nim Komitet Kopca Kościuszki w Krakowie. W latach 1845-1847 wybudowano gościniec z Salwatora pod Kopiec, znany dzisiaj, jako Aleja Waszyngtona.

W 1852 roku Komitet odpłatnie odstąpił armii austriackiej grunty, z wyjątkiem stożka Kopca na zbudowanie Fortu, nazwanego później „Kościuszko”. Fort ten jest jednym z najstarszych zachowanych dzieł obronnych dawnej austriackiej Twierdzy Kraków, będąc jednocześnie nietypowym dla tej szkoły fortyfikacyjnej umocnieniem o charakterze cytadelowym. Fort „Kościuszko” był największym fortem obronnym Twierdzy Kraków, dysponując w połowie XIX w. 60 armatami i haubicami, 6 moździerzami, natomiast załoga liczyła przeszło 730 żołnierzy. W roku 1936 Kopiec Kościuszko wraz z najbliższym otoczeniem został uznany za zabytek, natomiast sam Fort został wpisany do rejestru zabytków dopiero w 1968 roku. We wrześniu 1939 roku stacjonował w Forcie 131 dywizjon artylerii przeciwlotniczej broniący przestrzeni powietrznej Krakowa. W okresie okupacji niemieckiej, po upadku Mussoliniego we Włoszech, Niemcy umieścili w Forcie internowanych żołnierzy włoskich, po których pozostały liczne napisy na murach. Po wojnie pomimo prób, nie rozebrano Fortu Kościuszko, lecz niestety popadał on w coraz większą ruiną i zapomnienie. Dopiero w latach 70. XX wieku rozpoczęto prace adaptacyjne, które doprowadziły do przystosowania części zabudowań do celów gastronomiczno-hotelowych.