Teatr Słowackiego zdjęcia z drona, historia

Zaraz przy wyjściu z Dworca Głównego PKP, idąc w stronę Rynku Głównego po lewej stronie, oczom przyjezdnych ukazuje się Teatr im. Juliusza Słowackiego. Znajduje się on w miejscu zburzonego w 1892 roku średniowiecznego klasztoru i kościoła duchaków.

Parę słów o kompleksie klasztorno-szpitalnym duchaków oraz samym zakonie. Głównym zadaniem powołanego w 1198 roku przez papieża, Zakonu Ducha Świętego była pomoc porzuconym dzieciom, ubogim oraz chorym. Już w 1220 roku biskup Iwo Odrowąż sprowadził Zakon do Krakowa, jednak dopiero w 1244 roku powierzono im Kościół św. Krzyża. Pierwsza wzmianka w źródłach historycznych o Kościele św. Ducha pochodzi z 1333 roku. W 1783 roku Zakon uległ kasacie a do jego byłych zabudowań wprowadzili się księża emeryci, natomiast kościół zdesakralizowano, przeznaczając pozostały po nim budynek do celów gospodarczych. W 1827 roku były już kompleks klasztorno-szpitalny duchaków przejęło miasto Kraków. Niestety jego stan techniczny był tak fatalny, że w 1886 roku krakowscy rajcy miejscy z myślą o wybudowaniu teatru miejskiego, podjęli decyzję o jego wyburzeniu. Wtedy to w akcie protestu Jan Matejko, zrzekł się honorowego obywatelstwa miasta Krakowa i zapowiedział, że nigdy nie wystawi tam swych obrazów.

Teatr Słowackiego zdjęcia z drona,zdjęcia z drona kraków,zdjęcia i filmy z drona,fotografia lotnicza kraków

Porównanie ujęcia lotniczego Pl. Ducha i teatru Słowackiego z makietą wizualizującą wygląd zespołu klasztorno - szpitalnego Duchaków. Makieta znajduje się na skwerze im. Jacka Woźniakowskiego na placu świętego Ducha tuż obok teatru. Autorem projektu makiety oraz wykonawcą jest prof. Karol Badyna.

Dość szybko rozpisano konkurs na projekt teatru, który wygrał wzorujący się na paryskiej operze, architekt Jan Zawiejski. Początkowo Teatr im. Juliusza Słowackiego nosił nazwę „Teatr Miejski”, jednak dopiero w 1909 roku przyjął imię autora Balladyny. Budowę gmachu poprzedził symboliczny gest wkopania kamienia węgielnego w dniu 2 czerwca 1891 roku. Uroczyste otwarcie Teatru Miejskiego nastąpiło już dwa lata później 21 października 1893 roku, kiedy to wystawiono fragmenty utworów trojga wspaniałych polskich poetów: Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego oraz Aleksandra Fredry. Warto w tym miejscu podkreślić, że w 1901 roku ówczesny Teatr Miejski, jako pierwszy wystawił wszystkie części Dziadów.

Dyrektorami Teatru im. Juliusza Słowackiego w jego ponad 120-letniej historii były takie osobistości jak min. Tadeusz Pawlikowski, Józef Kotarbiński, Ludwik Solski, Teofil Trzciński, Juliusz Osterwa, Karol Frycz, Bronisław Dąbrowski czy Mikołaj Grabowski a na jego deskach występowali min. wspomniany już Ludwik Solski oraz Zofia Jaroszewska, Władysław Woźnik, Wacław Nowakowski, Mieczysława Ćwiklińska, Aleksandra Śląska, Zofia Rysiówna, Adam Hanuszkiewicz, Gustaw Holoubek czy Tadeusz Łomnicki.

Dość syntetycznie a zarazem ciekawie architekturę Teatru im. Słowackiego opisał Michał Rożek w Przewodniku po zabytkach Krakowa, zatem oddajmy mu głos:

Dzięki talentowi Zawiejskiego powstał eklektyczny gmach z wyraźną przewagą elementów neorenesansowych, przy czym architekt hojną ręką czerpał z form miejscowych, np. maszkarony z Sukiennic powtórzono na attyce kopuły teatru. Od strony ul. Szpitalnej architekt umieścił reprezentacyjną fasadę, którą ujęto w dwa ryzality zwieńczone alegorycznymi figurami: z lewej strony Poezji, Dramatu i Komedii – dłuta Tadeusza Błotnickiego, a z prawej strony – Muzyki, Opery i Operetki – dzieło Alfreda Dauna. Pod gzymsem mieszczą się alegoryczne biusty Wesołość i Smutek – dłuta Mieczysława Zawiejskiego. Na fasadzie wykuto słowa Kraków Narodowej Sztuce, przypominające, że teatr wzniesiono ze składek publicznych. Na szczycie umieszczono rzeźby wyobrażające młodzieńca w kontuszu i dziewczynę w szlacheckim stroju – to grupa Poloneza czas zacząć, przedstawiająca Tadeusza i Zosię; figury wyrzeźbił Michał Korpal. Od 1909 oficjalnym patronem teatru jest Juliusz Słowacki, a jak powiada Tadeusz Boy-Żeleński: „Kiedy zbudowano w Krakowie obecny teatr, nie przyszło na myśl nazwać go Teatrem im. Słowackiego. Dedykowany był Fredrze, którego biust stoi też przed gmachem (a na gmachu Tadeusz i Zosia z Pana Tadeusza). Dopiero znacznie później dość bezceremonialnie odebrano go Fredrze i ofiarowano Słowackiemu” (…) W sumie teatr odznaczał się znakomitym rozwiązaniem wielu pomieszczeń z czterokondygnacyjnymi lożami rozmieszczonymi wokół widowni w formie podkowy, obliczonej na 936 osób. W 1894 scena dostała słynną kurtynę namalowaną przez Henryka Siemiradzkiego, opuszczaną tylko podczas dużej przerwy. W okresie II Wojny Światowej Teatr im. Juliusza Słowackiego był teatrem niemieckim, gdzie lubujący się w przepychu Generalny Gubernator Hans Frank zapraszał wysokich notabli nazistowskich.

Teatr im. Słowackiego to symbol odbudowującego się Krakowa po latach zapaści oraz polskich aspiracji w przededniu uzyskania niepodległości. Ten wspaniały reprezentacyjny gmach, zbudowany jak na warunki prowincjonalnego wówczas Krakowa, był sygnałem, że dawna siedziba królów odzyskuje utracony wiele lat temu blask. Dzisiaj trudno sobie wyobrazić Kraków bez Teatru im. Juliusza Słowackiego, który mocno wpisał się w architektoniczny pejzaż miejski.